شاید برا شما هم اتفاق افتاده باشه ولی تو این دوره زمونه مطمئنم که کمتر اتفاق می افته.. اینکه بدون هیچ بهانه و مقدمه ای، بدون چشم داشت، به یکی لبخند بزنی.. گاهی این لبخند دست خود آدم نیست.. مثل "لبخند اگزوپری" که معجزه کرد براش و نویسنده معروف "شازده کوچولو" رو از زندان و حتی اعدام نجات داد.  به نظر میرسه لبخند طبیعی و غیرمجلسی که توام با سکوت باشه خیلی قدرتمندتر از جملات از پیش تدوین شده و تعارفات رایج، اثرگذاره. متاسفانه الان به بهانه های مختلف و حتی بخاطر اینکه آدم باشعور و عاقل و سنگینی به نظر بیایم، این لبخندها رو از هم دریغ می کنیم. آدما همه اش دنبال : ... هوووووم

حالا چرا اینو گفتم،

چند وقت پیش مادرمو که عازم تهران بود، تا ترمینال رسوندیم.مامان اونجا یکی از آشناهای دور رو دید که اونا هم برا بدرقه فامیلشون اومده بودن. من هیچکدومو نمیشناختم ولی نمی دونم چرا با اون خانومه تماس چشمی عجیبی داشتیم. اینطوری بودیم:  اصلا نمی شنیدم مامان اینا چی به همدیگه میگن. انگار یه دوست صمیمی دیده باشی و نگاه (!)  انقدر نافذ باشه که حتی نذاره زبونت بجنبه و ازش بپرسی که ما قبلا جایی همدیگرو دیدیم؟! نگاه مهربونی بود و رغبتی هم به پرسیدن این سوال نداشتیم چون می دونستیم جوابش منفیه و پرسیدنش فقط تو ذوق میزنه.  با این که برا دو تا آدم بزرگ، (مخصوصا اون خانومه که بزرگتر از من بود) رفتار عجیبی به نظر می‌رسید اما لبخند شیرین و حس دوستانه ای که این نگاه داشت، باعث می شد جفتمون به این ارتباط ادامه بدیم. اون خانوم با خانواده اش قرار بود برن ترکیه.. شاید درگیر جو غربت شده بود و تریــپ مهربون برداشته بود.. اما تو اون هیری بیری که چمدونا رو تحویل می دادن و همه سوار اتوبوس می شدن، دلیل منطقی ای به نظر نمیرسه.. 

خلاصه اینکه برق چشام گرفتتش دیگه...!! یعنی اینجوری:   اگه شب نبود و خانومه عینکی نبود؛ میشد 1% احتمال داد که برق چشای اون منو گرفته باشه ..(خودشیفته مزمن)

از شوخی گذشته خوبه که آدما با هم مهربون باشن. هرچقدرم بزرگ باشیم، با اتفاقات خیلی کوچیک و ساده کلی دلخوش میشیم.