بدون شک برقراری ارتباط عاطفی با دانش آموزان یکی از مهمترین مولفه های یک آموزگاره که هرچقدر در این امر موفق باشه منجر به افزایش بازدهی و اثربخشی آموزش و حتی پرورش میشه. از این رو حرکتی که معلم مریوانی، آقای محمدیان زده، بسی جای تقدیر داره. مخصوصا که باعث شده رئیس جمهور و به تبع آن استانداری و ...، جویای حال ماهان بشن. 

منتهی با توجه به تیتر خبر که برای بار اول منتشر شد و محتوایی که بعدها با تیتر نخوند،  یه انتقاد وارده!! (به قول حسابداری ها، همون رجحان محتوی بر شکل)

اگه تراشیدن موی سر بخاطر اینه که ماهان احساس متفاوت بودن نکنه، با این غوغایی که به پا شد (که البته به دور از انتظار آقای محمدیان بوده) ماهان در واقع به خاطر متفاوت بودن یا واضح بگم بخاطر بیماری اش،خواه ناخواه، وسیله ای شد برای شهرت عده ای.

و براستی  برجسته ترین مفهومی که توام با ترحم هست، اینه که: "ماهان جان تو بیماااااااری!!! ما هم برای اینکه معذب نشی موهامونو می تراشیم شکل تو بشیم.ببین تلوزیون هم نشونت داد. چون تو خاصی!" غیر از اینه؟!

یجورایی مسئله رو به یک نسبت مساوی برای همکلاسی های ماهان(که مسخره اش می کردن) عادی و برای خود ماهان عمقی تر کرده. 

ضمنا تمبر پستی شون هم چاپ شده.

سوال من اینه که به نظرتون چندتا ماهان تو کشور داریم؟؟؟؟؟

واقعیت اینه که ماهان به خاطر خلاقیت معلمش در خصوص انتشار عکس در فیس بوک، و عملکرد موفق صدا و سیمای مریوان، برجسته تر از صدها کودک دیگر شد و جای تاسف داره که خبر همچین موضوعی باید عین بمب بترکه تا مسئولین (بخاطر مقاصد مختلف) در صدد حلش بربیان. چرا که بهونه ی خوبی برا تقدیر و تشویق خیلی نهاد ها و اشخاص حقیقی و حقوقی میشه.

شاید اگه چندسال پیش،که پدرم و (امثالش که زیادن) برای نجات جون بچه ها و جلوگیری از آتش سوزی، بخاری رو از کلاس خارج کرد و دستاش سوخت و تا چند روز تاول زد؛ صدا و سیما به این خوبی عمل می کرد، مسئله بچه های شین آباد پیرانشهر پیش نمیومد.

امثال این اتفاقات برا خیلی از معلم ها پیش اومده و مدرسه به عنوان خانه دوم بچه ها، نقش اساسی در حل مشکلات خانوادگی بچه ها و مسائل خصوصی آنها داره. اصلا معلم در حیطه وظایف خود با این موضوعات دخیل میشه. اسمش روشه، آموزش و "پرورش".. حالا بخوایم این ویژگی رو در مورد آقای محمدیان به کار ببریم ، به نظرم بی انصافی در حق سایرینه.

در یکی از اخبار درج شده که ایشون بخاطر حرف دانش آموز دختر که گفته "مامانم منو دوست نداره" با والدین ارتباط پیدا کرده و فهمیده موضوع بخاطر کم توجهی مادر به دختر،  به دلیل خانه سازی بوده و از او خواسته که بیشتر حواسش به دخترش باشه. به نظرم این "وظیفه" است و معلمایی که من میشناختم همه از این کارا می کردن.  مطرح شدنش خوب نیست.

به شخصه، عملکرد آقای محمدیان رو که باعث بهبودی جو کلاس، نسبت به ماهان شد رو می پسندم و قدردانی می کنم. اما رسانه ای شدنش در این حد، بخصوص وقتی ضمائم و متعلقات دیگری بهش اضافه میشه و رنگ و لعابشو بیشتر میکنه، باعث میشه تعابیر دیگری از حسن نیت آقای محمدیان برداشت بشه.

در نهایت آرزوی سلامتی برای ماهان، و توفیق برای معلم دلسوزش دارم.