امروز اولین پیام تبریک عید رو توسط یکی از دوستان گلم دریافت کردم. (مرسی خیلی قشنگ بود!)

شاید خیلی ها تو این روزا بی صبرانه به انتظار عید و خرید آخر سالشون نشستن. بازار مملوء از جمعیت میشه و اگه بخوام عین فیلمها و کتاب داستانا توصیف کنم باید بگم شهر شور و هیجان خاصی به خودش میگیره!!

اما نه...اینطورام نیست... حداقل من یکی که حاضر نیستم تو این روزای آخر سال پامو بیرون از خونه بذارم. نمی دونم واقعا یه عده خودشون رو به کوری زدن یا که جدا کور و نفهم اند. شاید هم خیلی بی خیالن و بی عاطفه.

دیدن این صحنه که یه دست فروش با فروختن چند بسته دستمال کاغذی رو گاریش از صبح تا شب تو خیابونا سگ دو میزنه که چندرغاز نصیبش بشه و بره به پیشواز عید، ۷ ساله که عین پتک می خوره تو سرم. مگه این بابا، زن و بچه نداره؟

از این که ببینی یه خانوم شب عیدی با دست خالی و چشم گریون از پاساژ میزنه بیرون و صورتشو آروم زیر چادرش قایم میکنه چه حالی بهت دست میده؟

یا اینکه پیرمرد ۶۰ ساله ای رو ببینی که با محاسن سفیدش کنار مغازه پروتئینی کمین کرده که چه وقت پیاده رو خلوت میشه تا بتونه یه دونه پای مرغی رو که موقع بارگیری افتاده جلو مغازه رو زمین.. رو برداره و با گوشه چشمش این ور و اون ورو بپاد که کسی نبیندش...

تصور کن همه دوستات خرید عیدشون رو کردن و تو این که مال کی گرون تره مسابقه گذاشتن تو چیزی برا گفتن نداشته باشی..

تویی که داری رنگ سال و مدسال رو تو اینترنت سرچ می کنی؟!! اصلا میتونی تصور کنی که یکی طعم گوشت فراموشش شده؟ می تونی تصور کنی کسی رو که جلو ماهی فروشی به ماهی ها خیره شده و ازت می پرسه مهمون داری که ماهی می خری؟ بعدش بگه دکتر به من گفته گوشت ماهی بخور ولی در توانم نیست بخرم و چشم میدوزه به ماهی هایی که خریدی...

تا بحال اصلا شده آشغالیه میوه فروش ها رو بو کرده باشی؟!...... ولی یه عده تو اون میوه گندیده ها دنیال یه تیکه سالمشن!

این وسط خیلی ها به فکر جیبشونن و جنس هاشونو با قیمت های سرسام آور میذارن جلو ویترین. بعضی ها هم که پول مفت پیدا کردن برا ریختن تو جیب این و اون...

درسته که کاری از دست من و امثال من بر نمیاد ولی همین که سرمو عین کبک بکنم تو برف و نخوام شب عیدی رو زهرمارم کنم کافیه.

ترجیح میدم تو این مواقع دلی نو به دست بیارم تا لباسی نو..